l i t t l e penny

Sevgili püstüklümama harika bir görsel paylaştı Twitterda. Burada yayınlamadan edemedim. Çevirisini aşağıya yazıyorum. Gıdaların etiketlerinde yazan metinlerin asıl anlamlarını yazmışlar. Bence çevirisi herşeyi anlatıyor. 1) Şeker Katkısız Aslında, şeker tadı veren birçok çeşit kanserojen kimyasalları dahil ettik. 2) Yapay Tatlandırıcı Size sağlıklı bir şey yediğinizi düşündürerek beyninizi kandıran korkunç bir kimyasallar karışımı. 3) Doğal Tatlandırıcı Madde 2'de listelenen kimyasal iğrençliğe eklenmiş olan bir minik damla limon veya benzeri şey. 4) Az Yağlı Yağ yerine, yağın hiçbir zaman olamayacağı denli kötü bir kimyasal kokteyl ekledik. 5) Çok Gerekli Vitamin ve Mineral Kaynağı Size ve çocuklarınıza yedirdiğimiz çöplük kısmı gizlemek için var olmayan bir vitamin ve mineral salatası ekledik. İşbu Web sitesi ve tüm sayfaları Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu'na tabidir ve içeriğine ilişkin her türlü yazı içeren bilgi-belge ve her türlü fikri ve sınai haklar i...

Tohum deyince akla hep eller arasından akıp giden bereket gelir değil mi? İşte o tohumlar gerçek anlamda kaybolup gidiyor son yıllarda. Geçen yaz bir gazetenin TARIM ekini okuduğumda işin ciddiyetinin farkına vardım. Tohum bankası, tohum koruma, yerli tohum ekme gibi kavramların hayati önemi var. Pazar-manav tezgâhlarımızı kaplamaya başlayan yabancı tohumlardan yetişmiş şişirilmiş gıdalardan rahatsız olan çok tanıdığım var. Etiketlerdeki "İthal" yazısı sinirime dokunuyor. Niye? Bizim kendi muzumuz, üzümümüz, elmamız, portakalımız yok mu arkadaş? Kendin ekip biçerken, toprağın tohumun varken, niye başka ülkeden satın alıp vatandaşına yediriyorsun? Kendi çağlamız üzerine yazdığım övgü, o çağlanın enfes tadı, hâlâ ailemizin dilinde. "Enfes, çünkü insanın değil Allah'ın yetiştirdiği çağla." Kentten ayrılıp küçük yerlere gittiğimizde yediğimiz harika meyvelerin, sebzelerin (bal gibi kavunlar, nar gibi domatesler) nasıl olup da tohumlarını almadık, sakla...

KASIM 2012 BABAESKİ GÜNDEM GAZETESİ, KIRKLARELİ

Bir adı Sevda , bir adı da Zulüm 'dür bu toprakların. Okudukça, "hiç mi katıksız, bozulmayan pür bir mutluluk olmayacak," diye hayıflanırsınız. Çünkü öyledir. Bir yanında sular görkemle akarken bir yanında çakırdikenler biter. Bir yanda çiğdemler önünüzü sarıya keserken, öte yanda yağmurdan yolları çamur götürür. Sayfalarla içinizi saran efkârlar, sevinçler, umutlar, düş kırıklıkları kitaptaki insanlarla aynı olur. Onlardan biri olursunuz. Uçar gider olaylar. Hızlı çekim bir film misali. Baş döndürerek. Hiç beklemeden, dursuz duraksız. Uzakta, pek uzaklarda olan Ankara yerine, adaleti, ekimi biçimi gelenekleri suçu cezayı belirleyen ağalara baş kaldıran eşkıyalar. Zenginleri soyup fakire arka çıkan eşkıyalar, zenginlerin soyup eşkıyalara arka çıkan fakirler. Su gibi akıp giden ilk kitap üzerine, aşağıda birkaç küçük not paylaşacağım. Romanda ismi geçen Anavarza Kalesi Anavarza'dan Çukurova'ya Bakış Romanda simi geçen Vayvaylı Köyü ...

Hep duyardım, bir şiir gibi olduğundan bahsederlerdi Yaşar Kemal'in yazdıklarının. Anlamak için, okumak gerekliymiş. Anadolu'nun fotoğrafçısı misali, toprağını, bitkilerini, hayvanlarını da anlatır size Yaşar Kemal. O toprakların huylarını, her çeşidinde bitmeyi öğrenmiş otlarını, dağında başka ovasında başka akan sularını yıllarca gözlemiş bir bitkibilimci, bir toprakbilimci,bir hayvanbilimci üçü bir araya gelse yine böyle anlatamazlar size bunları. Anadolu insanı gururlu, sevdalı, az konuşur; ezilmiş, boynu bükük ve unutulmuş; çocukken büyümüş, büyümüş de çocuk kalmış Anadolu insanı. Bu kitapta öyle uzun uzadıya tahliller, içsel yolculuklar bulmayacaksınız. Her şey sade, az, öz: yemek bir soğan ve çökelekle, aşk bir çift çorapla anlatılır bu topraklarda. Dili samimi, süssüz, her bir kelime o güneş altında değerli. Okudukça, olacakları, bu toprakta doğmuş biri olarak mı nedendir bilinmez, sezersiniz; içiniz kaygıyla dolar, coşkuları anlar, isyanları öngörürsünüz....