Nerede Kaldı Yaz?

Kış. Doğanın makyajsız hali. Ürkütücü gölgeler halinde kel dalların altından geçerek gidiyorum. Vitrinlerde buğular, su damlacıkları. Aylardır satılmayan, satılmasını istemediğim, içinde reçel yapıldığını varsaydığım şirin dükkâncık. Hiç güneş vurmadığı için koca semtte buzlu kalan tek köşeyi dönüyorum. Kışın insanlar da karanlık, süzülen, bulanık gölgeler gibiler. Arkamda bir ses: "İşte şimdi tam saçmaladın!" 

Ocak. Ne Aralık gibi eskimiş ve tükenmiş, ne de Kasım gibi gözlerimizi rüzgârla yere indiriyor; umut vaad ederek sürüyor. Umuda ters düşen karanlığıyla. Daha ayaz Şubat, kandırıkçı Mart var sırada.

Ortada ne bir kedi, ne de kuş. Yanlarından geçtiğim bahçelerde, kesilmiş ağaç kütüklerini uzaktan kedi zannediyorum. Sanki kara bir kedi gölgesi sıyrılıp geçmiş gibi geliyor. Arabayla dolu olsa da, terkedilmiş kasaba gibi şehir. Sanki tüm kediler ve kuşların soyu tükenmiş gibi. Ağaçlar bu hali görmemek için uyuyor olmalılar. Biz uyumamakta direttikçe, zorlanıyoruz. Üşüyor titriyor kalın giysiler arıyoruz. Belki biz de uyusak, daha iyi olacak.

Ufacık balkonların simasında, en görkemli günleriyle Mayıs anıları duruyor. Kahveler, çaylar, şekerlemeler, serin meyve tabakları. Şimdiyse boş, terkedilmiş, boynu bükük balkonlar. Geçen yıl tek bir sardunya dururdu kenarında şu balkonun. Şu pencere önünde coşup açmış bir çiçek, ne çiçeğidir ki bu, nasıl donmuyor? Güzel yaz esintileri, camlara taşmış saksılar, salkım salkım çalılar hayalimde. Yazın kavrula kavrula geçerdik bu yollardan. Sokağın meşhur sarmaşık gülü üstünde yapraklarıyla donmuş. Öldüğünü mü sanıyorsunuz, oysa baharda öyle bir açacak ki, tüm apartman çevresini örtecek, uzun saçlarıyla, saçlarının arasına girmiş mini mini güllerle geleni geçeni şaşırtacak.

Soğuk içlerine işlemiş, sanki iyice katılaşmış kaldırım taşlarına acıyarak, tıkır tıkır eve gidiyorum. Günler uzamaya başladı mı, en uzun gece geçti mi, 365 gün günde 1-2 kere yazacağımız bir yılın son rakamı da değişmedi mi, nerede kaldı bu yaz?