l i t t l e penny

I. yazı ile birlikte fikir paylaşımı yapmayı ortaokul yıllarından beri sürdürdüğüm bir arkadaşımdan sorular ve sesli düşünüş cümleleri geldi. Hep beraber düşünelim diye bir öneride bulundum ve II. yazıyı bu amaçla şekillendirdim. Kendinden verirken bunun sınırı nedir, nefsi köreltmek veya iyilik, fedakarlık derken kendine hayatta ne kadar alan ayrılabilir ve ne kadar dünyevi hedefe sahip olunabilir bunlar benim  kafamı kurcalayan konular. Tasavvufta kendinden bir şey vermeye değil, aslında almaya odaklanma var. Kendi benliğinde varlığından haberdar olmadığın eksikliklerin ve zenginliklerin farkına varış. Her durumda, bu bir artış anlamına geliyor, çünkü benliğin tam olarak farkına varamadan, onu otomatik tepkileriyle sınırlı tutarak ömürler geçebiliyor. Nefsin terbiyesi ise sanıldığının aksine, yok etmek veya törpülemek değil, zararlı yönlerini tanımak ve taşmaya kalkması halinde bir şaşkınlığa uğramadan, uğranılsa bile bunun onun doğasında olduğunu bilerek daha kontrollü olmaya

Mart'ın ilk haftasıyla birlikte evde izolasyona başladığımızda geçen yıl aldığım ancak büyük boyutu sebepli kitaplığa sığmayıp başka bir dolapta unuttuğum bir kitaba başladım. Oldukça eski bir baskı, satırlar daktilo harfleriyle, hizaları bozularak basılmış. Tasavvuf yeni/alternatif bir din gibi, moda edebî akımlarla çok-satan olma garantisi altında topluma sunulmuş olduğu için bu konudaki kısıtlı bilgimi ve önyargılarımı sağlam bir kaynaktan okuyarak temizlemem gerektiğini düşünüyordum. Bu, tasavvufa sağdan soldan bulaşmış, kendisi ya da akrabaları bu konularda yer almış, kelimelerle misketler gibi oynayan kişilerin kaleminden olmamalıydı, daha ziyade, konunun dışındaki bir bilim insanının araştırması olmalıydı. Tasavvuf, İslâmî (veya diğer semâvî dinlere ait) hakikatlerden kaçmak için daha eğilip bükülebilen, daha romantik, daha tarz bir kalıp olarak tanıtıldı yıllarca. Tıpkı kişisel gelişim metotlarının, Yaratıcı'nın kelimeleriyle yüzleşemeyerek ferahlamak isteyenlere